Aprilia Tuono 1000 R en 1000 Factory
Door zijn krachtige, soepele blok, indrukwekkende rijeigenschappen en het stoere design maakt de Aprilia Tuono meer dan hebberig. Deze V-twin loert naar stuurweggetjes, scherpe bochten en verkeerslichten die op groen springen. Het model 2004 heeft een bescheiden facelift gekregen die de motor nog meer tot de verbeelding laat spreken. Geen merk heeft de laatste jaren zo snel de harten van het kritische motorpubliek veroverd als Aprilia. Veel wat aan dikke tweecilinders de fabriek ver-laat, mag zich verheugen in een oprechte belangstelling van de pers en de verwende consument. Zelfs diehard motormannen met voorliefde voor Japanse viercilinders wagen het uitstapje naar Aprilia en verkondigen vervolgens strijdbaar ‘nooit meer anders te willen.’ En liefhebbers van tweecilindermotoren, sinds de wieg overtuigd dat geen enkel merk meer imponeert dan dat uit Bologna, krabben zich nog eens achter de oren als ze eenmaal hebben plaatsgenomen op een Aprilia. Met hoge verwachtingen werd zo’n jaar geleden uitgekeken naar de Aprilia Tuono (Italiaans voor Donder). En donderen deed ‘t. Allemachtig wat liet (en nog steeds) dit apparaat van zich horen.
Een rit op de Tuono is een lesje in bescheidenheid. Denk je aardig overweg te kunnen met motorfietsen stap je met knikkende knieën van de Donder. Niet dat hij met je aan de haal gaat of jou zíjn wil oplegt, nee het is de sensatie van het bulderende, 126 pk sterke blok in combinatie met de verrassende rijeigenschappen. Maar los van de technische waarden gebeurt er nog iets met de berijder – hij wordt geraakt door de echtheid van de motor.
Eén bonk energie. De Tuono is niet zomaar een motorfiets met wielen, een stuur, tank en blok. Het is één bonk energie, één grote adrenalinestoot. Dat begint eigenlijk al bij de start, als er nog geen meter is gereden. Het is een vrij massieve motorfiets om te zien, zo eentje die leunend op zijn zijstandaard al ontzag inboezemt. Contact aan, duim op de startknop en dan lijkt er onder je voetzolen een kleine aardbeving gaande. Al op de stoep geeft de Tuono zijn visitekaartje af. Het is opvallend hoe gemakkelijk je zit op de Tuono. Hij is groot van stuk. Toch is daar weinig van te merken als je eenmaal plaats hebt genomen achter het brede stuur. Het gewicht van de motor 186 kg is nauwelijks aanwezig, of anders gezegd: laat zich niet voelen. Wat je wel voelt is dat blok, dat verslavende blok met zijn enorme koppel (101 Nm bij 7.250 tpm) en zijn bulderende klappen. Zelden krijg je het voorwiel zo eenvoudig omhoog als op de Tuono. Want ja, deze motor is er eentje waarmee je daadwerkelijk aan de slag gaat. Voor woon/werk verkeer trekt hij terecht zijn neus op (die ondankbare taak laat hij aan mindere goden over), en aan een beetje pruttelen in de stad heeft hij een broertje dood. Hij kan dat wel, rijden met deellast, laverend door het verkeer, maar liever loert hij naar stuurweggetjes, scherpe bochten en verkeerslichten die op groen springen. Ja, dan laat hij zijn ware aard zien en dan kan het zomaar gebeuren dat je met die knikkende knieën van de motor stapt. Het is de combinatie van dat heerlijke blok, stijve frame en het inlaatgehuil. De motor mag dan met die enorme einddemper behoorlijk gesmoord zijn, maar als hij eenmaal op toeren is laat hij wel degelijk een behoorlijk inlaatgeluid noteren.
Museum voor Schone Kunsten. De Tuono begint al weer aan een tweede leven. De 2003 modellen heetten RSV Mille Tuono en RSV Mille Tuono Racing. Nu lees je op de benzinetank respectievelijk Tuono 1000 R en de Tuono 1000 R Factory. De aangebrachte wijzigingen zijn (gelukkig) niet ingrijpend. De kleurstelling is veranderd. Het frame is bij beide modellen zwart gespoten, voor de rest zijn de kleuren van tank, zitje, kuipdelen en wielen agressiever van toon en eerlijk is eerlijk de kleurstellingen doen beide Tuono’s goed. Nu we toch om de motor staan nemen we ‘m eens goed op. Dat hij nog geen designprijzen heeft gewonnen! Hij is mooi, de Tuono. De achterbrug kan zo in een vitrine van het Museum voor Schone Kunsten. De tank, de kont (geleend van de RSV Mille), het stuurkuipje met daarin diepliggend het dashboard, het opzichtige frame, de dikke uitlaat – het staat allemaal op zichzelf. Door de afwezigheid van kuipdelen heb je een prima zicht op de techniek. Tenminste als er wat te zien is. Het zestig graden V-twin blok is zo compact (onvoorstelbaar dat daar al die kracht uitkomt) dat hij er nauwelijks iets van prijsgeeft. En, de oliekoeler al kunnen vinden? Slim hoe die in de onderspoiler is verwerkt. Nog even iets over de remmen. Voor twee 320 mm rvs Brembo-stoppers, achter een enkele 220 mm Brembo schijf. De remmerij doet z’n werk voorbeeldig. Dat geldt eigenlijk voor elk onderdeel dat aan de Tuono hangt.
Uitdagen. De Tuono is zo’n fiets die in de parkeerstand de aandacht van het publiek trekt. Dan daagt hij mensen uit en velen trappen erin: ze laten hun gedachten gaan en zien zichzelf De Donder berijden. Wat ze ook allemaal in hun hoofd halen, in werkelijkheid maakt de Tuono het waar. De Tuono 1000 R model 2004 is leverbaar in de kleuren zwart, zilver en rood, in combinatie met rode wielen. Zijn prijs: € 13.499,- De Tuono 1000 R Factory is onder andere voorzien van een Öhlins voorvork, Öhlins achterschokbreker, gesmede, lichtgewicht wielen, radiale remmen en veel carbon. Hij kost € 16.849,-
(bron www.motoport.nl)
Beter 1 motor in de hand dan 10 in de lucht.
Grtn
Rommie
