Beste allemaal,

Het leek zo mooi, het pand was gevonden, de bank was akkoord, de afspraak met de notaris stond, de planning was al redelijk rond en we bruisten van de ideeën en goede voornemens. Maar naar mate de datum van de definitieve overdracht naderde sloeg de twijfel toe. In dit soort trajecten niet geheel ongebruikelijk, iedereen die ooit een huis heeft gekocht of een bedrijf is begonnen kent het gevoel wel denk ik.
Je neemt de plannen nog eens van vooraf aan door; wat waren ook alweer de uitgangspunten, klopt de rendementsberekening, missen we niks wat ons de kop gaat kosten.

Vorige week nog maar een keertje een afspraak met de bank, we hadden immers nog steeds de definitieve stukken niet binnen. ‘Jullie zijn je er toch wel van bewust dat je dit pandje niet bedrijfmatig mag exploiteren’, zijn een vaderlijke bankmeneer. Hoe bedoeld u?, ‘Nou wij als bank financieren onder deze voorwaarden alleen woonhuizen en geen bedrijfpanden, voor bedrijfspanden gelden andere regels’. Oeps, ‘nee hoor, we gaan er zelf lekker wonen, en misschien gaan we hobbymatig een beetje ‘Bed en Breakfast’ doen’, was ons antwoord. ‘O, dan is het goed’, was het antwoord van onze strak in het pak zittende financier. We wisten natuurlijk wel beter.
Ik kon het niet laten om nog een opmerking te maken in de trend van: ‘Lukt dat niet, kunnen altijd natuurlijk altijd nog een bus Poolse hoeren hobbymatig exploiteren, ruimte genoeg’. Onze grote vriend zag daar vervolgens de humor niet van in, maar dat terzijde.

Om de laatste puntjes op de ‘I’ te zetten, vorige week een afspraak met de gemeente Hellenthal. ‘Leuk plan meneer, welkom in onze gemeente. Een ‘Gasthoff’, is wat ons betreft geen probleem. Houd u dan wel rekening met wat extra gemeentelijke lasten’.
Daar hadden we inderdaad al mee gecalculeerd, alleen had de huidige eigenaar ons niet geheel de waarheid verteld, de gemeente gaf echter duidelijkheid, iets waar we eigenlijk niet op zaten te wachten.

Toch bleven we onrustig, het gevoel klopte niet, waar zit het addertje onder het gras? Nog nooit waren we zo dicht bij onze droom geweest, maar toch weer zo ver weg. We kwamen er niet uit.
Een hernieuwde calculatie door een bevriende accountant maakte de twijfel alleen maar groter. Ons uitgangspunt van ‘We moeten kunnen blijven drijven op mijn salaris, en alles wat we vangen is leuk meegenomen’, blijkt niet haalbaar. Sterker nog, om er een beetje uit te springen hebben we minimaal 1.200 overnachtingen per jaar nodig, dit heeft niets meer met een hobby te maken, maar met een serieus bedrijf en dat is nooit het uitgangspunt geweest.

Afgelopen weekend hebben we besloten onze droom voorlopig op te geven, te weinig lef of toch de meest verstandige keuze, ik weet het niet, het valt zwaar, maar het is niet anders.
Na 4 jaar intensief met het hele gebeuren bezig te zijn geweest, stopt het voorlopig hier.
Corien is nu 4 en halve maand zwanger, alles gaat goed en we focussen ons voorlopig maar op de komst van de baby, is ook mooi toch….

Iedereen bedankt voor de support, de tips en de goede zorgen, nogmaals het is niet anders.

Pieter en Corien